UĞURSUZ KERVAN YOLA ÇIKTI BİLE

27/06/2023 549 Görüntülenme

İlişkili içerikler

Taner Renda / 27.06.2023

Cumhuriyetin kurucu partisi olan CHP, son seçimlerde gerek parti olarak aldığı oy, gerek cumhurbaşkanlığı seçimindeki yenilgisi ve uzun süredir yapılan stratejik hatalar sonucunda kritik bir dönemeçte artık patinaj yapıyor.

Kemal Kılıçdaroğlu, CHP Genel Başkanlığını Deniz Baykal’dan devraldıktan sonra ısrarlı bir biçimde, Baykal’ın gerici kadrolarını tasfiye etti. Ancak, son on üç seçimde girdiği her yarışı kaybetti. Bunun tek istisnası ise 2019 yılında yapılan yerel seçimde, İYİ Parti ve HDP’nin önemli destekleri ile AKP’yi yani Erdoğan’ı yendi. Bunda en büyük pay ise yine de İstanbul adayı Ekrem İmamoğlu ve Ankara adayı Mansur Yavaş’a aitti.

Yaptığı en önemli atakların başında Adalet Yürüyüşünü ve kendi sağındaki altı parti ile ittifak kurmayı sayabiliriz. Temel olarak doğru olmakla birlikte, bu sağ ile yapılan ittifakta stratejik ve taktik hatalar yaparak; Cumhurbaşkanlığı ve Milletvekilliği seçimlerinde hem parti olarak, hem de özellikle ikinci turda Sinan Ogan’ın milliyetçi oylarını almak için Erdoğan’ın İslami faşizan örgütlerin unsurlarını soktuklarını değil de, ülkemize savaş nedeniyle kaçanları “demokratik ve insani!?” biçimde sınır dışı edeceğini üstüne basa basa açıklaması tam bir Erdoğanlaşmak olarak yorumlanabilir.

Erdoğan’a karşı girdiği Cumhurbaşkanlığı seçim yarışında çizdiği profil: demokrat, yumuşak üslup, eleştiriye açık ve kendine güvenen insan tipi çok yerindeydi. Ancak, seçim sonrası, koltuğunu bırakmama tavrı; önceki halinin ne kadar geçici olduğunu bize gösterdi.

Oysa kendi Genel Başkanlığı’nda gidilecek yerel seçimlerde, bırakın yeni şehirlerin kazanılmasını, eldeki tüm büyük küçük pek çok şehrin belediye başkanlıklarını kaybedecekleri çok net. Diğer değişim isteyenler de aşağı yukarı Genel Başkan ben olayım ve kendi istediğim kadroları yönetime getireyim hah işte o zaman siz görün değişim nasıl olurmuş diye sanki tüm bu yaşananlarda payları yokmuşçasına ortalıkta dolanıyorlar.

Zaten bütün sistem partileri aşağı yukarı aynı düşünce ile yenilgilerine kılıf arıyorlar. Kendi partilerinde yönetime geldikleri andan itibaren; ben bu koltuktan kalkmadan nasıl uzun yıllar kalırım düşüncesi ile ellerinden gelen her şeyi yapanlar, karşılarına değişim diye çıkanları da kendilerinin geliş düşüncelerinden dolayı gayet iyi biliyorlar.

Kılıçdaroğlu’na karşı İmamoğlu ve Özgür Özel’in aday olacaklarını açıklamaları ile yukarıda söylediklerim cuk diye oturuyor. Kendileri için demokrasi isteyenler; yönetime geldiklerinde birdenbire muhafaza edici oluyorlar. Dertleri ülkenin sorunlarına çözüm bulmak olmadığı için, halkın gözüne hoş gelecek vaatlerde bulunmaktan öteye gitmiyorlar. Ülkenin kurucu partisi olarak ortalıkta dolaşan tüm CHP Genel Başkanları gibi Kemal Kılıçdaroğlu da, “kendisine tanınan” alanın dışına çıkmıyor. Çıkmıyor çünkü başına gelecekleri gayet iyi biliyor. Devlet kendisini Yenikapı Mitingine çağırdığında; tıpış tıpış gidiyor. Başta Demirtaş ve HDP’nin seçilmiş belediye başkanlarının görevden uzaklaştırılmalarına ve de milletvekillerinin dokunulmazlıklarının kaldırılmasına “içi yana yana” evet oyu veriyor. Ama kendisi ve partisi CHP, demokrasiyi çok seviyor. Devlet HDP ile yan yana gelmesine kızdığı için, sağındaki ne kadar faşist artığı, dinci soslu muhafazakarlar ile hemhal olmaktan asla kaçınmıyor.

Peki, şimdilik diğer adaylar olanların ağzında sakız yaptıkları demokrasi ve değişim laflarının dışında yönetime geldiklerinde ne yapacaklarını biliyor muyuz? Bilemeyiz çünkü hiçbir şey söylemiyorlar. Ama biraz politika ile ilgilenenler, İmamoğlu’nun CHP’nin başına geldiğinde; Kılıçdaroğlunu aratıp, Baykal’ı da aşacağını biliyorlar. Özgür Özel ise abisi Kılıçdaroğlu’nun himayelerinde tavşan rolünü gayet başarılı bir biçimde oynuyor.

Neden bu kadar CHP’yi konuşuyor ve yazıyoruz? Ülkemizdeki Sol, kırk parça halinde ve her biri de bu ülkenin öncü partisi olduğu iddiası ile (hadi çok iyi niyetli olarak) HDP olursa; biz olmayız ve benzeri kibirli bir politik hat tutturmuş gidiyorlar. HDP’nin de eksikleri, yanlışları ve son dönemde olduğu gibi merkeze çekilip; nasılsa bizim kitlemiz bizden başkasına oy vermez anlayışının konforuna kapılmalarının acı sonunu hep birlikte gördük. Ve istesek de istemesek de, demokratik bir ortam için iş birliği yapılacak tek düzen partisi CHP. Emek ve Özgürlük İttifakı, kendine çeki düzen verip; daha net bir tutum içinde kendi dışındaki tüm sol, sosyalist ve komünist güçlerle birlikte demokratik bir program oluşturmalı ve CHP’yi de kendileri ile çekingen değil, açık ve kararlı bir ittifaka zorlamalı. Yoksa 12 Eylül’ü bile aratacak bir politik hegemonya, bu ülkenin demokrasi güçlerine uzun seneler başını kaldırtamayacak bir uğursuz kervan olarak yola çıktı bile.

Yazarımızın daha önce yayınladığımız yazıları.

EVET, BAŞKANLIK SİSTEMİ AMA NASIL?/16.06.2023

SORUN SEÇMENDE Mİ, YOKSA PARTİLERDE Mİ, YOKSA SİSTEMDE Mİ?/11.06.2023

28 MAYIS SEÇİMLERİ ÖNCESİ ÜÇ ÖNEMLİ TESPİT/22.05.2023

EŞEĞİ CHP’LİLER KAYBETTİ, BİZE BULMAK KALDI/17.05.2023

14 MAYIS SEÇİM GECESİ NE Mİ OLUR?/10.05.2023

YİRMİ BİR YILLIK BİR DÖNEMİN SON HAFTASINDA NELER OLDU VE NİYE OLDU?/07.05.2023

SON ON GÜN PLANLARI VE OLAĞAN ŞÜPHELİLER/02.05.2023

SON DÜZLÜKTE İTTİFAKLAR VE ERDOĞAN’IN RAHATSIZLIĞI 28.04.2023

Beterin Beteri ya da Demokrasi/22.04.2023

NORMAL BİR SEÇİM YAŞAMAK İÇİN/13.04.2023

MHP’NİN SON DANSI, AKP’NİN SONUNU MU GETİRİYOR?/10.04.2023